Bulut Depolama Güvenliğinde Yeni Nesil Çözümler: Google Drive Alternatiflerinin Derinlemesine İncelemesi

KARA TARİKATIN KURBANI
1. Bölüm: Karaya Vuran Gölgeler

Sarp, ailenin gözbebeği ve gururuydu. Eğitimli, karizmatik ve tüm aileyi bir arada tutan bir mıknatıs gibiydi. Ancak bu çekim gücünün altında, onun bile açıklayamadığı bir karanlık vardı. Aile yadigârı olan o büyük yalı, onun çocukluk anılarının merkeziydi. Ancak bir süredir, yalının eskiden huzur dolu olan duvarlarında garip bir soğukluk hissediyordu. Geçmişin gölgeleri, taşların arasından fısıldıyor gibiydi.

Bir gece, Sarp, gecenin geç saatlerinde yalının kitaplığına gitti. Eski bir harita dolabında tozlu bir defter bulmuştu. Defterin kapağında, anlam veremediği karmaşık semboller ve Arap harflerine benzeyen bir yazı vardı. Defteri açtığında sayfalar arasında, eski bir törene ait gibi görünen siyah-beyaz bir fotoğraf buldu. Fotoğraftaki insanlar yüzlerini kapatmış, ellerinde meşalelerle bir çember oluşturmuşlardı. Çemberin ortasında ise tanımlayamadığı bir sembol vardı.

Sarp’ın içine bir ürperti düştü. Ailesinin geçmişiyle gurur duyardı, ancak bu fotoğraf, sanki saklanan bir sırrın kapısını aralamış gibiydi. Fotoğrafın arkasında “Kara Tarikat’ın ilk kurbanı, 1894” yazıyordu. Defteri hemen kapattı ve rafın en ücra köşesine geri koydu. Ancak, o gece kabus görmeye başladı. Rüyasında, yalıda yürüyordu. Her oda karanlıktı, duvarlardan kan damlıyordu ve rüzgâr, “Kaç! Kaçmazsan sırra karışırsın!” diye bağırıyordu.

Ertesi sabah, kardeşi Pelin’e rüyasını anlattı. Pelin, daha önce yalıda garip şeyler hissettiğini ama kimseye bir şey diyemediğini itiraf etti. “Gece ışıklar sönünce, sanki ayak sesleri duyuyorum,” dedi Pelin. Sarp, Pelin’i sakinleştirmeye çalışsa da içten içe bir şeylerin doğru olmadığını biliyordu.

Aile, o gece yalının salonunda büyük bir akşam yemeği düzenlemişti. Kuzenleri, amcaları ve büyükanneleri toplanmıştı. Ancak yemeğin ortasında, avizeden bir damla kan gibi koyu kırmızı bir sıvı yere damladı. Herkes bir anda irkildi. Dedeleri Vedat Bey, durumu gülerek geçiştirmeye çalıştı: “Ah, o eski avize! Hep sorun çıkarır!” Ancak Sarp, avizeye baktığında sıvının yalnızca bir yerden damladığını fark etti: tam olarak oturduğu yerin üstünden.

Pelin, ertesi gün Sarp’a başka bir itirafta bulundu. Geçen ay, odasında yanan bir mumla oynarken eski bir kağıt yakmıştı. Kağıtta, eski yazı ile yazılmış ve anlam veremediği kelimeler vardı. Pelin, kağıdı yaktığında evdeki aynanın çatladığını söyledi. Bu olaydan sonra rüyalarının değiştiğini ve bazen odasında fısıltılar duyduğunu anlattı.

Sarp, bu olayların üzerine biraz araştırma yapmaya karar verdi. Eski defteri tekrar aldı ve içinde yazılanları çözebilmek için üniversitede tarih profesörü olan arkadaşı Cem’e gösterdi. Cem, defteri görür görmez yüzünde bir şaşkınlık ifadesi belirdi. “Bu, sıradan bir şey değil, Sarp,” dedi. “Bu semboller eski bir tarikata ait. Osmanlı zamanında kara büyüyle uğraşan bir grup vardı. Kurban ritüelleri yaptıkları ve bir tür laneti çağırdıkları söyleniyor. Yalnız… Bu tarikatın sembolleri genelde yaşanmış trajedilerle ilişkilendirilir. Senin ailende böyle bir şey var mı?”

Sarp, Cem’in sözleriyle irkildi. Ailesi her zaman güçlü, varlıklı ve saygın bir geçmişe sahipti. Ama şimdi bu geçmişin ardında bir karanlık olduğunu hissediyordu. Cem, defteri incelemeye devam ederken, Sarp bir anda o garip fısıltıyı tekrar duyar gibi oldu: “Sırrı açığa çıkarma. Yoksa kurban sen olursun.”

KARA TARİKATIN KURBANI
2. Bölüm: Yalının Sessiz Çığlıkları

Cem, defteri incelerken birden durdu ve Sarp’a döndü. “Bu metinlerin çoğu eski Farsça ve Arapça karışımı bir dilde yazılmış. Tam anlamıyla çözebilmem biraz zaman alır, ama şu kısım net: ‘Kan borcu ödenene kadar gölge geri dönmeye devam edecek.’ Bu, bir lanetle ilgili olabilir.”

Sarp, duydukları karşısında ne yapacağını bilemedi. Ailesiyle konuşmak istiyordu ama onları telaşa düşürmek istemediği için bunu erteledi. Ancak o gece, yalıda işler daha da garipleşti. Gece yarısı, odasının kapısının yavaşça aralandığını hissetti. Sarp kalkıp bakmak istediğinde, karanlıkta hiçbir şey göremedi. Kapıya yaklaştığında ise bir soğukluk yüzüne çarptı ve bir fısıltı duydu: “Bizi bul.”

Pelin’in odasından gelen bir çığlıkla irkildi. Sarp hızla kardeşinin odasına koştu. Pelin, yatağın üzerinde titriyordu ve gözleri korkudan büyümüştü. “Bir şey… biri buradaydı! Yatağın altından beni izliyordu,” diye hıçkırarak anlattı. Sarp, el feneriyle yatağın altına baktı, ama hiçbir şey bulamadı. Yine de hissettiği o yoğun soğukluk, orada bir şeylerin var olduğunu haykırıyordu.

Ertesi gün, Sarp ve Pelin, durumu aile büyükleriyle paylaşmaya karar verdiler. Ancak dedeleri Vedat Bey, bu hikayeleri duyunca garip bir şekilde öfkelenip, “Bunları bir daha konuşmayacaksınız!” diye bağırdı. Sarp, dedesinin bu ani tepkisi karşısında daha fazla şüphelendi.

Gece ilerledikçe, yalı daha da sessizleşti. Ancak bu sessizlik, huzurdan ziyade bir tedirginlik hissi yayıyordu. Pelin, uyumadan önce yatağının yanına tuz dökmüş, bir de yanan mum bırakmıştı. Ancak sabaha karşı mumun alevi aniden sönmüş, Pelin’in odası ağır bir tütsü kokusuyla dolmuştu. Pelin, uykusunda bile bir varlığın kendisini izlediğini hissediyordu.

Sarp, Pelin’in anlattıklarını Cem ile paylaştı. Cem, defteri iyice incelemiş ve bazı bilgileri çözmüştü. “Bu tarikat, kurban ritüellerini bir tür portal açmak için kullanıyordu. Sembolün bulunduğu yer, onların merkeziydi. Eğer bu ritüeller doğru şekilde tamamlanmazsa, lanet kurbanların torunlarına kadar geçermiş.”

Bu bilgi, Sarp’ı bir çekiç darbesi gibi sarstı. Yalı, bu lanetin merkezi olabilir miydi? Ve daha önemlisi, ailesi bu ritüelin bir parçası mıydı?

Sarp, Cem ile birlikte araştırmalarını derinleştirdi. Cem, defterdeki bazı tarihlerin yalının inşa edildiği yıllarla örtüştüğünü fark etti. Sarp, yalının bodrumuna inip geçmişten kalan herhangi bir ipucu bulmak istedi. Ancak bodrum kapısının ağır kilidi yıllardır açılmamış gibi görünüyordu. Anahtarların yerini dedesi Vedat Bey’den öğrenmesi gerektiğini biliyordu, ancak Vedat Bey’in bu konuyu kapatmaya olan inadı işlerini zorlaştırıyordu.

O gece, Sarp ve Pelin, kendi başlarına bodrumu açmaya karar verdiler. Eski bir levye kullanarak kapıyı kırdılar ve içeri girdiler. Bodrum, toz ve nemle kaplanmıştı. Ancak köşede eski bir sandık dikkatlerini çekti. Sandığı açtıklarında, içinde eski bir hançer, birkaç sararmış belge ve garip bir metal madalyon buldular. Hançer, tuhaf sembollerle işlenmişti ve bıçağı kurumuş kan izleri taşıyordu.

Pelin, madalyonu eline aldığında birden gözleri boş bir noktaya kilitlendi ve titremeye başladı. Sanki başka bir varlık onu ele geçirmiş gibiydi. Ağzından çıkan ses, Pelin’in sesi değildi: “Kurban hazır. Kan borcu ödenecek.”

Sarp, dehşetle kardeşine baktı. Pelin’in gözleri kan çanağına dönmüş, sesi bir fısıltı ve hırıltı karışımı bir hale gelmişti. Sarp ne yapacağını bilemez bir halde madalyonu yere attı ve Pelin normale döndü, ancak şoktan kendine gelmesi uzun sürdü.

Sarp, Cem’i hemen arayarak durumu anlattı. Cem, “O madalyon ritüelin bir parçası olabilir. Ama bu iş çok tehlikeli bir hal alıyor. Eğer bu laneti bitirmek istiyorsan, sembolün olduğu yere gidip ritüeli tamamlaman gerekebilir,” dedi.

Sembolün olduğu yer neresiydi? Sarp, ailesinin tarihini daha derinlemesine araştırmaya karar verdi. Ancak her cevabın yeni bir korkuyu tetikleyeceğini bilmiyordu.

KARA TARİKATIN KURBANI
3. Bölüm: Karanlığın Son Dansı

Sarp, Cem’in söyledikleri üzerine yalıda sembolün yerini aramaya başladı. Bodrumdan çıkan belgelerden birinde, “Yalının kalbi, geçmişin gölgelerini saklar” yazıyordu. Bu ifadeden yola çıkarak yalıdaki merkezî alanlara odaklanmaya karar verdi. Salondaki halının altını kontrol ederken yerde bir çıkıntı fark etti. Ahşap zeminin altında kare şeklinde, gizli bir bölme vardı.

Bölmeyi açtığında, taşlarla döşenmiş dar bir geçit ortaya çıktı. Pelin, “Buraya yalnız gitmemelisin,” diyerek Sarp’a katıldı. Birlikte aşağı inerken, hava daha da soğuyordu. Geçit, onları geniş bir odaya çıkardı. Ortada, yerde tanıdık bir sembol kazınmıştı: defterdeki fotoğrafta gördükleri o işaret. Çevrede ise kurumuş mum kalıntıları, eski ipler ve kırık taş heykeller vardı.

Pelin birden yere çömeldi ve sembolü eliyle incelemeye başladı. “Bu işaret… sanki hâlâ canlıymış gibi bir enerji yayıyor,” dedi. Tam o sırada, bir rüzgar onları yalının derinliklerinde bile sarsacak kadar güçlü bir şekilde esti. Rüzgarın içinde beliren fısıltılar, bu kez daha netti: “Borç ödenecek… Kan alınacak.”

Sarp, Cem’in verdiği talimatları hatırladı. Laneti durdurmanın tek yolu, ritüeli tersine çevirecek sembolik bir adım atmaktı. Bu, madalyonu sembolün tam ortasına yerleştirmeyi ve eski hançeri kullanarak belirli bir metni okumayı içeriyordu. Ancak bu sırada Pelin birden irkildi ve yüzü korkuyla doldu. “Sarp, bizi izliyorlar!” diye bağırdı.

Duvarların gölgelerinde kıpırdanmalar başlamıştı. Gölge varlıklar, insan siluetlerini andırıyor ama hiçbir fiziksel detay taşımıyordu. Sarp, bir an bile tereddüt etmeden madalyonu sembolün ortasına yerleştirdi ve hançeri kaldırdı. Tam o anda, gölgeler hızla onlara doğru ilerlemeye başladı.

“METNİ OKU!” diye bağırdı Pelin. Sarp, defterden ezberlediği eski metni yüksek sesle okumaya başladı. Kelimeler ağzından döküldükçe sembolün etrafında bir ışık halesi oluştu. Gölgeler, ışıktan kaçmaya çalışıyor ama bulundukları dar alan onları hapsolmuş gibi tutuyordu.

Ancak tam ritüel tamamlanmak üzereyken Pelin birden yere yığıldı. Sarp, kardeşine baktığında gözlerinin tekrar kan çanağına döndüğünü gördü. Pelin’in ağzından çıkan derin, korkunç bir ses yankılandı: “Kurban vermeden bizi durduramazsın!”

Sarp, elindeki hançeri sıkıca kavradı. Bir seçim yapması gerekiyordu: ya kardeşini kurtaracak bir yol bulacaktı ya da ritüeli tamamlayıp laneti sonlandırmaya çalışacaktı. “Seni bırakmayacağım!” diye bağırdı. Hançeri madalyonun üzerine sapladı ve geri kalan metni okudu.

Bir an için zaman durmuş gibiydi. Sembolün ışığı kör edici bir parlaklıkla tüm odayı doldurdu. Gölgeler çığlık atarak ortadan kaybolmaya başladı. Pelin, yerde hareketsiz yatıyordu. Sarp, kardeşini kucakladı ve dışarı taşıdı.

Gün ışığına çıktıklarında, yalı, yıllardır taşıdığı ağırlıktan kurtulmuş gibiydi. Ancak Pelin’in hâlâ gözleri kapalıydı. Sarp onu hastaneye götürdü, ancak doktorlar fiziksel bir sorunu olmadığını, derin bir uykuya daldığını söylediler.

Aradan haftalar geçti, Pelin hala uyanmamıştı. Sarp, yalıdan ayrılmaya ve ailesini de uzaklaştırmaya karar verdi. Ancak son gece, kardeşinin başucunda otururken bir fısıltı duydu. Pelin’in dudakları hafifçe kıpırdıyordu: “Sarp… onlar geri dönecek.”

Laneti kırdığını düşünmüştü, ama bu yalnızca bir başlangıçtı. Kara Tarikat’ın gölgesi, hâlâ ailelerinin peşindeydi. Ve Sarp, bir gün tekrar yüzleşmek zorunda kalacağını biliyordu.

SON